مسجد نو که در قدیم آن را مسجد اتابک نیز می نامیدند، پس از مسجد جامع، کهن ترین مسجد شیراز است که در خیابان احمدی و در مقابل حرم مطهر شاهچراغ(ع) واقع شده و یکی از بزرگترین مساجد ایران محسوب می شود. این مسجد در سال 598ه.ق به دستور اتابک سعد بن زنگی فارس ساخته شد و در سال 615ه.ق به اتمام رسید.
مسجد نو در ابتدا اندرونی اتابک محسوب می شد که به شکرانه بهبودی فرزندش از یک بیماری سخت، آن را به مسجد تبدیل کرد. این مسجد پس از احداث در سال های 1183 و 1269ه.ق بر اثر زلزله ویران گردید و مجدداً ساخته شد و به همین جهت نیز به مسجد نو شهرت یافت.
این مسجد که جزء مساجد چهار ایوانی است که در گذشته شبستانی بوده، پس از آن چند دهانه از شبستان های آن را برداشته و ایوان ساخته اند، دارای صحن بسیار وسیعی به ابعاد 90×170 متر است.
قسمت شمالی مسجد نیز قرینه قسمت جنوبی ساخته شده است. در دو طرف طاق این قسمت رواقی با 12 طاق نمای آجری قرار گرفته است. در جلو حریم مسجد با کاشی های رنگین، نقش هایی از ترنج و گل و بوته نقش شده و بر بالای حریم مسجد قرار گرفته بوده که اکنون بسیاری از قسمت های آن از بین رفته و فقط نام «ناصر الدین شاه قاجار» باقی مانده است.
مسجد نو در سال های پس از پیروزی انقلاب اسلامی محل برگزاری نماز جمعه بوده و اینک نیز پس از وقفه ده ساله ای، مجدداً محل برگزاری نماز جمعه شیراز است. این مسجد در تاریخ 15/10/1310 با شماره 73 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.