در سال ۱۳۴۵ خورشیدی طرح یک نمادِ شناسایی ایران میان معماران ایرانی به مسابقه گذاشته شد و در پایان طرح مهندس معمار حسین امانت بیست و چهار ساله و دانشآموخته دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران برنده و برای ساخت برگزیده شد. عملیات ساخت برج آزادی در یازدهم آبان ۱۳۴۸ خورشیدی آغاز گردید و پس از بیست و هشت ماه کار، در ۱۵ مهرماه ۱۳۵۰ با نام برج شهیاد به بهرهبرداری رسید.
در جشن گشایش این برج محمدرضا پهلوی و همسرش فرح پهلوی حضور داشتند و از منشور حقوق بشر کوروش بزرگ (نخستین نوشته حقوق بشر از کوروش کبیر، پادشاه هخامنشی) برای نخستین بار در این مکان پردهبرداری کردند.
در دوران انقلاب ایران (۱۳۵۷) اجتماعاتی در این میدان برپا میشد و پس از پیروزی انقلاب نیز برنامه پیشواز از روحالله خمینی در بازگشت از پاریس به تهران در این میدان انجام و نام آن نیز از میدان شهیاد به میدان آزادی دگرگون شد. در هنگام انقلاب شعارهایی بر روی پایههای برج نوشته شد.
در هفتههای پس از انتخابات ریاست جمهوری دهم ایران، میدان آزادی محل گردهماییهای برخی از معترضان به نتایج انتخابات بودهاست و دوباره شعارهایی بر روی پایههای برج درج گردید. بر پایه نظرسنجیهای انجام شده، بیشترِ شهروندان تهرانی برج آزادی را به عنوان نماد شهر تهران معرفی کردهاند.
نقشهای داخلی برج، تلفیقی از سنت و مدرنیسم است به خصوص سقف طبقه دوم. در ورودی برج، هریک از لنگههای سنگی درها، حدود ۵/۳تن وزن دارد. جنس این سنگها از گرانیت است. برج دو (۲)آسانسور دارد که از دیوارههای برج بالا میروند. آسانسور اول دو طبقه را طی میکند و به سقف سیمانی میرسد سپس از آسانسور دوم استفاده میشود. هیچیک از سقفها بسته نیستند و همه آنها به فضای بالاتر راه مییابند.